ฮัลโหลวัย 2 ขวบ! ลูกโตขึ้น เรียนรู้ และเลียนแบบ พ่อแม่ต้องเป็นแบบอย่างดี

ปีนี้ วันเวลาผ่านไปไวแสนไว ยิ่งยุ่งก็ยิ่งเร็ว
ในที่สุดเข็มของกาลเวลาก็เวียนมาถึงวันเกิดของโมณาปีที่ 2 แล้ว! โว้วๆๆๆ นาฬิกาจะเดินเร็วไปไหน

ที่เค้าบอกว่า "เวลาแห่งความสุข...มักผ่านไปเร็วเสมอ"

แม่ว่าถ้าเราเอาตัววัดความเร็วมาวัดความสุข
นี่เราพ่อแม่ลูกคงสุขแบบสุดๆ ^^ ที่สุดของที่สุด

โมณาน้อยของแม่ในวัย 2 ขวบ มีความเปลี่ยนแปลงมากมาย

ให้พ่อแม่ได้พบประสบการณ์ใหม่ๆ ในการเป็นพ่อและแม่
ที่เห็นแน่ๆ คือ ลูกเป็นแบบที่เราเป็น ลูกทำแบบที่เราทำ และลูกจำในสิ่งที่เราสอน

ไม่ต้องแปลกใจเลยว่า เราให้ลูกมากเท่าไหร่ ลูกก็จำได้มากเท่านั้น

และลูกยังจำในสิ่งที่เราทำ ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมในชีวิตประจำวัน 

แล้วลูกจะเหมือนใครล่ะ ถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่

เมื่ออยู่กับลูก เราจึงต้องมีแต่พลังด้านบวก บวก บวก เยอะๆ
มีสติและปิดถังระเบิดให้แน่นสนิทที่สุด พยายามไม่ระเบิดใส่ลูก
แต่ถ้าไม่ไหวก็...ไปแอบกรี๊ดหลังบ้าน (พูดง่ายแต่ก็ทำยาก 😅)

มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าลูกไปเนอสเซอรี่ตั้งแต่เล็กๆ 

เวลาที่อยู่กับพ่อแม่ กับ เวลาที่อยู่โรงเรียน ก็พอๆกัน 

แล้วลูกจะเหมือนใคร? จะเลียนแบบใคร ? มันจะดีพอมั้ย ?

แม่จึงพูดได้แค่ว่า ลูกจ๋าเราโชคดีมากๆ ที่ได้อยู่ด้วยกัน 

ตั้งแต่เบบี๋แบเบาะจนวันนี้ เราโชคดีที่มีพ่อจ๋าที่รักเรา

เป็นสายเปย์ หางาน และทุ่มเทเพื่อ่เราสองแม่ลูก

และขอบคุณต้วเองที่อึดมากพอ ไม่แคร์ต่อสภาพร่าง

กับการนอนน้อยมาตลอด 2 ปี เพื่อให้งานบ้าน งานลูก งานเขียน งานบริษัท 

ทุกอย่างดำเนินไปพร้อมกันได้ทั้งหมด แม้จะทุลักทุเลบ้างในบางครั้ง

มันอาจจะไม่เพอร์เฟ็คต์ไปหมดทุกอย่าง ขาดๆเกินๆ

แต่สิ่งที่ไม่เคยขาดก็คือ ระยะห่างระหว่างแม่ลูก

และความรักความเอาใจใส่ของแม่ ที่มีให้ลูกตลอดเวลา

แต่งานที่ยากที่สุด เห็นจะเป็นการเลี้ยงลูกนี่แหละ 

ยากและท้าทาย ให้เราอยากจะประสบความสำเร็จในเรื่องนี้ที่สุด

ลูกมีทั้งช่วงที่น่ารัก น่าจุ๊บ ทำใจละลาย 

แต่ก็มีช่วงที่ออกฤทธิ์ก่อกวนต่อมใจดีของพ่อกับแม่ ก็ต้องมีไม้แข็ง

ยกตัวอย่าง ตอนที่เราอยากจะห้ามไม่ให้ลูกทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย 

อย่างเช่น เรื่องปลั๊กไฟ แม่ก็รับฟังมาจากเพื่อนแนะนำมาว่า 

ให้ตีมือให้เจ็บๆจะได้เข็ดหลาบ ตอนแรกแม่ก็ไม่กล้าตี 

เลยหยิกลูกแทน ซึ่งลูกก็ดูไม่เข้าใจ และไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่

แต่พอถึงเวลาที่ลูกไม่พอใจ ก็จะเอานิ้วน้อยๆมาหยิกแม่บ้าง T_T

เอาล่ะสิ พอแม่เปลี่ยนมาใช้วิธีตีมือจริงๆ แรงๆ

คราวนี้เวลาไม่พอใจ ก็ตีแม่บ้าง ตีโต๊ะตีพื้นบ้าง

อ้าว! เอายังไงดีล่ะ

คิดใหม่ทำใหม่ ใช้วิธีสันติ กอดลูกและพูดดีๆเข้มๆว่า

NO!! นะคะ ทำเสียงเข้ม ชี้ไปที่ปลั๊กไฟ แล้วย้ำว่า ไม่เล่นนะลูก

หรือ ถ้าทำอะไรที่ไม่น่ารัก แม่ก็จะบอกให้ไหว้ขอโทษ

ยังไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า ต้องดูกันไป

ที่รู้ๆ ช่วงนี้ถ้าไม่พอใจ ขัดใจ ก็จะโยนตุ๊กตาตัวโปรดลงพื้นทันที
บ้างก็ทิ้งตัวลงไปกองกับพื้นบ้าง แล้วร้องไห้เสียงดังลั่นบ้าน
แม่ก็ทำไม่สนใจ ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ควรตามใจ
แต่ถ้าอันไหนพอได้ แม่ก็จะกอดดดด
แล้วปรับความเข้าใจกันก่อนว่าไม่ทำแบบนี้นะคะ

พูดถึงตุ๊กตาตัวโปรด...ชื่อ "พีคบู" ของโมณา
เป็นตุ๊กตาแมวตัวเล็กๆ ขนาดเท่าพวงกุญแจ ราคา 40 บาท ที่แม่กับลูกช่วยกันเลือกตอนเดินเที่ยวตลาดนัด

หน้าตามันเหมือนแมวในเพลง Peek a boo ที่ลูกชอบดู เลยถูกใจโมณาเข้าให้...แล้วก็ผูกสมัครรักใคร่กันมาตั้งแต่นั้น ห่างกันไม่ได้เลย แม้แต่ตอนอาบน้ำ แต่แม่ก็รูัสึกโชคดีที่ลูกติดเจ้าตัวนี้ เพราะมันตัวเล็กจิ๊ดเดียวเอง จะพกไปไหนก็ง่าย ถ้าเกิดลูกไปชอบตุ๊กตาตัวโตๆ แม่คงลำบาก 😂😂

...............................................

2 ขวบของโมณา...วันนี้

เรื่องน่ารักๆของลูก มีมากกว่าเรื่องน่าหยิกหลายเท่า
แม่ว่าเรามาบันทึกไว้ให้โมณาได้อ่านตอนโตกันดีกว่าว่าหนูโตขึ้นแค่ไหน

- โมณาเริ่มสื่อสารบอกความต้องการได้เยอะขึ้นแล้ว ด้วยท่าทาง และด้วยคำพูด 2-3 พยางค์ขึ้นไป เช่น อาบน้ำ, ไปด้วย, รักแม่จ๋า, รักพ่อจ๋า, มีพูดยาวเกิน 3-4 คำก็มีนะ เช่น ไอศครีมโคน (ของโปรด) เวลาอยากกินอะไรที่เรียกไม่ถูก จะชี้แล้วบอกเป็นสี เช่น ข้าวสีขาว ก็จะชี้ white ๆ คือจะกินแต่ข้าว ไม่เอากับ 5555

- เรื่องอาหารการกิน ก็ยังคงตักข้าวหม่ำเอง เฉพาะบางเวลาที่หิวหรือกินของอร่อยถูกปาก แต่จะเริ่มเล่นเมื่อผ่านไปซัก 10-15 นาที แม่ต้องคอยช่วยป้อนตบท้าย อะไรที่แม่ชอบกิน ลูกก็จะชอบด้วย และของโปรดของเราก็จะเป็น ขนม นม เนย ต่างๆ แม่อ้วนได้อ้วนดี แต่โมณาก็ยัง 10 กิโลนิดๆ เหมือนเดิม ทำได้ไงเนี้ย แนะนำแม่หน่อย 😁

- ส่วนด้านวิชาการ เอ่อ..พูดซะดูจริงจังเลย แต่โมณาก็ทำได้ดีจริงๆ แม่ขอชม วิชาภาษาไทย ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก และอังกฤษ A B C รวมถึงตัวเลข 1-10 โมณาก็จำได้แม่น เมื่อไปเจอป้ายโฆษณานอกบ้าน บอกแม่ได้ว่ามีตัวอะไรบ้าง แถมบอกสีได้ด้วย ตอนนี้กำลังล้ำไปที่ 11-20 แล้ว ผิดบ้างถูกบ้าง ฟังไปชวนยิ้มได้เป็นอย่างดี ^^

- สิ่งที่โมณาชอบ ยังเป็นอะไรที่เป็นสีฟ้า เช่น ดินสอสีฟ้า(ของพี่เพลินด้วย ชอบอะไรที่พี่หวง 555) ชอบหยิบจาน ช้อน มาเล่น มากกว่าของเล่นน่ารักๆ ที่เราคิด ชอบดูวีดีโอเพลงที่แม่โหลดมาดูในทีวี และแอบจำท่าทางต่างๆมาทำทีหลัง เพราะตอนดูจะนั่งดูอย่างตั้งใจมาก ไม่ค่อยออกท่าทาง ชอบอาหารที่มีรสจืดๆ หรือออกหวานๆหน่อย เช่น ข้าวเปล่าๆ ข้าวผัด มักกะโรนี ถ้าผัดก็ต้องใส่เครื่องน้อยๆ พอแม่อยากใส่ทุกอย่าง มักจะไม่กินเลย

ที่แม่ชอบมากคือ โมณาชอบเปิดหนังสือนิทานอ่านเอง แถมจำเรื่องราวที่แม่เล่าได้ดี โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับการกิน หน้านี้กำลังหม่ำๆข้าว หน้านี้ยายกับหนูน้อยหมวกแดงกอดกัน รักกันๆ ก็จะมากอดแม่ หน้านี้กระต่ายหกล้ม ร้องไห้ ก็จะพูดซ้ำๆ เวลาเปิดดู

ก่อนนอน ถ้าแม่เปิดคิตตี้ที่มีไฟและเพลง แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปงดูไฟสองคน จะหัวเราะคิกคักชอบใจ กว่าจะหลับได้ ก่อนหลับต้องมานอนซบบนอกแม่ จุ๊บแล้วจุ๊บอีก แม่ก็กลัวไนท์ครีมจะเข้าไปในปากลูกซะจริงๆ จะตื่นมาทาทีหลังก็ไม่ค่อยรอด เพราะหลับไปกับลูกทุกที

.........เรื่องราวมันเยอะ และยาวขนาดนี้ เล่าอีกกี่ปีก็คงไม่หมดสิ้น
.........ขอให้ความสุข ความทรงจำนี้ อยู่กับเรา พ่อแม่ลูก ไปอีกนานแสนนาน

สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ...โมณาของแม่

I LOVE YOU 😍